[et_pb_section fb_built=”1″ _builder_version=”3.22″ global_colors_info=”{}”][et_pb_row _builder_version=”3.25″ background_size=”initial” background_position=”top_left” background_repeat=”repeat” global_colors_info=”{}”][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”3.25″ custom_padding=”|||” global_colors_info=”{}” custom_padding__hover=”|||”][et_pb_text _builder_version=”3.27.4″ background_size=”initial” background_position=”top_left” background_repeat=”repeat” global_colors_info=”{}”]Ο “narghile” είναι το όνομα που χρησιμοποιείται συχνότερα στην Τουρκία, το Λίβανο, τη Συρία, την Ελλάδα και το Ισραήλ, αν και το αρχικό “n” συχνά πέφτει στα αραβικά. Το “Shisha” εμφανίζεται πιο συχνά στην Αίγυπτο. Στο Ιράν ονομάζεται ghalyoun ή ghalyan και στο Πακιστάν αναφέρεται ως huqqa.
Οι αποψεις για την προελευση του ναργιλε διίστανται. Οι κυριότερες χώρες που ισχυρίζονται για την πατροτητα του ναργιλέ είναι η Ινδία, το Ιράν, η Τουρκία, η Αίγυπτος και η Συρία. Η πιθανότητα είναι ότι ο ναργιλες με τις πολλές μορφές του πιθανότατα εμφανίστηκε σε περισσότερες από μία χώρες ανεξάρτητα και μέσω των αρχαίων εμπορικών δρόμων άρχισε να διαμορφώνεται σε αυτό που θεωρούμε την σημερινή του μορφή. Οι περισσότεροι από τους ναργιλεδες παγκοσμίως κατασκευάζονται στη Συρία, την Αίγυπτο και την Τουρκία.
Ιστορία του ναργιλέ.
Ο ναργιλές στην Ινδία ασκείται περισσότερο από 400 χρόνια, και έγινε δημοφιλής για το κάπνισμα καπνού. Η χρήση του ναργιλέ για κάπνισμα προήλθε από την αυλή του αυτοκράτορα Ακμπάρ του Μέγα στα τέλη του 16ου αιώνα, ως τρόπος μείωσης των πιθανών βλαβών από το κάπνισμα, μετά την πρόταση των βασιλικών ιατρών, λόγω της επιβάρυνσης της υγείας του. Καθώς η χρήση του καπνού εξαπλώθηκε στην Ινδία, ο ναργιλές έγινε η πιο διαδεδομένη μορφή καπνίσματος. Οι ναργιλέδες αρχικά ήταν απλοί, πρωτόγονοι και κατασκευασμένοι με ανθεκτικό σχεδιασμό από ένα είδος ινδικής καρύδας ονόματι «ναργκιούλ» απ’ όπου πήρε και το όνομα του. Από εκεί διαδόθηκε στο Περσικό Βασίλειο το οποίο περιλάμβανε το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, ένα μεγάλο μέρος της Μέσης Ασίας και Αραβικά τμήματα της βόρειας Αφρικής.
Όταν έφτασε στην Τουρκία έγινε δημοφιλείς στις διάφορες τάξεις ανθρώπων. Και τότε απέκτησε την μορφή που είμαστε πιο εξοικειωμένοι σήμερα. Μεγάλωσε σε μέγεθος, αντικαταστάθηκε η ξύλινη κατασκευή με μεταλλική και προστέθηκε η γυάλα. Ακόμα αναπτύχτηκε και αισθητικά καθώς προστέθηκαν σχεδιασμοί πάνω στο γυαλί και στο μεταλλικό του μέρος. Έγινε ένα πολύ δημοφιλές είδος για την κουλτούρα των καφενέδων στην Τουρκία από τα μέσα του 17ου αιώνα.Ο σερβιτόρος του ναργιλέ είχε ισότιμο σεβασμό με έναν σεφ λόγω τις προετοιμασίας του ναργιλέ. Η υγρότητα του καπνού σε συνδυασμό με τα ανάμενα κάρβουνα πάνω του αποτελούσαν ικανότητα και μάλιστα θεωρούταν κάποιος αγενής αν άγγιζε τα κάρβουνα. Επίσης, κατα τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα, ηταν πολυ in για τις ελίτ κυρίες να φωτογραφηθουν κάνοντας ναργιλέ. Αν ήθελες να είσαι η οικοδέσποινα συγκεντρωσεων με τσαι, ο ναργιλες ηταν απαραιτητος.
Η απόλαυση που λάμβαναν οι καπνιστές του ναργιλέ, από την πολύ απλή αυτή συσκευή καπνίσματος, ήταν απίστευτη. Με τον καιρό δημιουργήθηκαν ακόμα και “κανόνες” για το άναμμα και κάπνισμα του ναργιλέ που μετέτρεπαν το φαινομενικά απλό κάπνισμα σε μια μυσταγωγία. Έτσι, ένα πρωινό κάπνισμα ήταν ότι χρειάζονταν όλοι για να τους τονώσει τη μέρα λίγο πριν τη δουλειά και φυσικά αργά το απόγευμα συνοδεύοντας το τσάι ή τον καφέ τους.
Καπνός ναργιλέ.
Το είδος του καπνού που χρησιμοποιείται σήμερα συναντάται για πρώτη φορά στην Αίγυπτο στις αρχές του 19ου αιώνα. Μέχρι τότε ο καπνός προερχόταν από ένα είδος που υπήρχε σε φυτείες στην Τουρκία και το Ιράν και καπνιζόταν χωρίς καμιά ιδιαίτερη κατεργασία. Μια μέρα ένας Αιγύπτιος καπνιστής ναργιλέ έπαιρνε το δείπνο του που περιλάμβανε ψωμί και μελάσα από ζαχαροκάλαμο (ένα πολύ συνηθισμένο επιδόρπιο στη χώρα του) και σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει μελάσα μαζί με τον καπνό για να δώσει μια ξεχωριστή υφή στο κάπνισμα του. Πράγματι, δοκιμάζοντας το, διαπίστωσε ότι ο καπνός έγινε πιο γλυκός και αρωματικός. Έτσι, το είδος αυτό έγινε γνωστό σε όλη την Αίγυπτο και οι αντίστοιχες βιομηχανίες καπνού υιοθέτησαν τη νέα τεχνική παρασκευής. Μάλιστα αργότερα προσθέσανε στο μείγμα και χυμούς από διάφορα φρούτα διευρύνοντας έτσι τη γκάμα των αρωμάτων και γεύσεων καπνού για ναργιλέ.
Διάδοση.
Η διάδοση του ναργιλέ έγινε σταδιακά. Από την Τουρκία στο Λίβανο και τη Συρία μέχρι την Αίγυπτο και το Μαρόκο. Στην Ελλάδα η χρήση του ήταν διαδεδομένη κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας, ενώ συνεχίστηκε και στις αρχές του 20ού αιώνα. Τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται μια αύξηση στα μαγαζιά που προσφέρουν ναργιλέ τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη με τους νέους να δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στην τεχνική καπνίσματος αυτή.
«Το κάπνισμα με ναργιλέ δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό ενός τσιγάρου. Τα τσιγάρα είναι για ανθρώπους βιαστικούς, νευρικούς, ανταγωνιστικούς όπως προτρέπει ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Όμως όταν καπνίζεις ναργιλέ έχεις όλο το χρόνο να σκεφτείς. Σε διδάσκει να έχεις υπομονή και ανοχή και σου προσφέρει την εκτίμηση μιας καλής παρέας. Οι καπνιστές του ναργιλέ παρουσιάζουν μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση της ζωής από αυτήν των καπνιστών τσιγάρου». Ismet Ertep
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]
